ಕ್ಷುಬ್ಧೋsತಿಕೋಪವಶತಃ
ಸ್ವಗದಾಮಮೋಘಾಂ ದತ್ತಾಂ ಶಿವೇನ ಜಗೃಹೇ ಶಿವಭಕ್ತವನ್ದ್ಯಃ ।
ಶೈವಾಗಮಾಖಿಲವಿದತ್ರ ಚ ಸುಸ್ಥಿರೋsಸೌ ಚಿಕ್ಷೇಪ ಯೋಜನಶತಂ ಸ ತು ತಾಂ ಪರಸ್ಮೈ ॥೧೪.೧೧॥
ಶೈವಾಗಮಗಳಲ್ಲಿ
ಸರ್ವಜ್ಞ ಮತ್ತು ನಿಷ್ಠೆಯಿದ್ದವ ಜರಾಸಂಧ,
ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ
ವ್ಯರ್ಥವಾಗದ ಶಿವಕೊಟ್ಟ ಗದೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದ.
ಮಗಧದಿಂದ
ನೂರುಯೋಜನಕ್ಕೆ ಕೃಷ್ಣನೆಂದು ಗದೆ ಎಸೆದ.
ಅರ್ವಾಕ್ ಪಪಾತ ಚ ಗದಾ ಮಧುರಾಪ್ರದೇಶಾತ್ ಸಾ ಯೋಜನೇನ ಯದಿಮಂ ಪ್ರಜಗಾದ
ಪೃಷ್ಟಃ ।
ಏಕೋತ್ತರಾಮಪಿ ಶತಾಚ್ಛತಯೋಜನೇತಿ ದೇವರ್ಷಿರತ್ರ ಮಧುರಾಂ
ಭಗವತ್ಪ್ರಿಯಾರ್ತ್ಥೇ ॥೧೪.೧೨॥
ಜರಾಸಂಧ ಕೃಷ್ಣಗೆ
ಎಸೆದ ಆ ಗದೆ,
ಬಿದ್ದದ್ದು ಒಂದು
ಯೋಜನ ಹಿಂದೆ.
ಜರಾಸಂಧನಿಂದ
ಕೇಳಲ್ಪಟ್ಟ ದೇವಋಷಿ ನಾರದರು,
ಭಗವತ್ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ
ನೂರೊಂದಿದ್ದರೂ ನೂರೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದರು.
ಶಕ್ತಸ್ಯ ಚಾಪಿ ಹಿ ಗದಾಪ್ರವಿಘಾತನೇ ತು ಶುಶ್ರೂಷಣಂ ಮದುಚಿತಂ ತ್ವಿತಿ
ಚಿನ್ತಯಾನಃ ।
ವಿಷ್ಣೋರ್ಮ್ಮುನಿಃ ಸ ನಿಜಗಾದ ಹ ಯೋಜನೋನಂ ಮಾರ್ಗ್ಗಂ ಪುರೋ ಭಗವತೋ
ಮಗಧೇಶಪೃಷ್ಟಃ ॥೧೪.೧೩ ॥
ಗದೆ ಎದುರಿಸಲು
ಕೃಷ್ಣನಾಗಿದ್ದ ಸದಾ ಶಕ್ತ,
ನಾರದರ ಯೋಚನೆ
ಭಗವತ್ಸೇವೆಗಿದು ಸೂಕ್ತ.
ನುಡಿದರು ಮಧುರೆ
ಒಂದು ಯೋಜನೆ ಕಡಿಮೆಯಂತ.
ಕ್ಷಿಪ್ತಾ ತು ಸಾ ಭಗವತೋsಥ ಗದಾ ಜರಾಖ್ಯಾಂ ತತ್ಸನ್ಧಿನೀಮಸುಭಿರಾಶು ವಿಯೋಜ್ಯ ಪಾಪಾಮ್ ।
ಮರ್ತ್ತ್ಯಾಶಿನೀಂ ಭಗವತಃ ಪುನರಾಜ್ಞಯೈವ ಯಾತಾ ಗಿರೀಶಸದನಂ ಮಗಧಂ
ವಿಸೃಜ್ಯ ॥೧೪.೧೪ ॥
ಕೃಷ್ಣಗೆಂದು
ಜರಾಸಂಧ ಎಸೆದ ಆ ಗದೆ,
ಜರೆಗೆ ಕೊಟ್ಟಿತ್ತು
ಪ್ರಾಣಾಂತಿಕವಾದ ಒದೆ.
ಜರೆ ಜರಾಸಂಧನ ದೇಹ
ಜೋಡಿಸಿದ ಅವನ ಅಮ್ಮ,
ಭಗವದಾಜ್ಞೆಯಂತೆ
ಗದೆ ಜರೆಮುಗಿಸಿ ಕೈಲಾಸ ಸೇರಿದ ಮರ್ಮ.
ರಾಜಾ ಸ್ವಮಾತೃತ ಉತೋ ಗದಯಾ ಚ ಹೀನಃ ಕ್ರೋಧಾತ್
ಸಮಸ್ತನೃಪತೀನಭಿಸನ್ನಿಪಾತ್ಯ ।
ಅಕ್ಷೋಹಿಣೀತ್ರ್ಯಧಿಕವಿಂಶಯುತೋsತಿವೇಲದರ್ಪ್ಪೋದ್ಧತಃ ಸಪದಿ ಕೃಷ್ಣಪುರೀಂ ಜಗಾಮ ॥೧೪.೧೫॥
ಹೀಗೆ ಜರಾಸಂಧ ಗದೆ
ಮತ್ತು ತಾಯಿಯನ್ನು ಕಳಕೊಂಡ ಬಗೆ,
ಎಲ್ಲ ರಾಜರ
ಕಲೆಹಾಕಿದ ಹೊಂದಿ ಕೃಷ್ಣನಮೇಲೆ ತೀರದ ಹಗೆ.
ಇಪ್ಪತ್ಮೂರು ಅಕ್ಷೋಹಿಣಿ ಸೈನ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಹೊರಟ ಮಧುರೆ ಕಡೆಗೆ.[Contributed by Shri Govind Magal]