ಮಹಾಭಾರತ ತಾತ್ಪರ್ಯನಿರ್ಣಯ, ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ 5: 32 -34

ಸ ಪ್ರಾಪ್ಯ ಹೈಮಮೃಗತಾಂ ಬಹುರತ್ನಚಿತ್ರಃ  ಸೀತಾಸಮೀಪ ಉರುಧಾ ವಿಚಚಾರ ಶೀಘ್ರಮ್ ।

ನಿರ್ದೋಷನಿತ್ಯವರಸಂವಿದಪಿ ಸ್ಮ ದೇವೀ ರಕ್ಷೋವಧಾಯ ಜನಮೋಹಕೃತೇ ತಥಾsಹ 

॥೫.೩೨॥

ಮಾರೀಚ ಬಹುರತ್ನಖಚಿತ ಬಂಗಾರದ ಜಿಂಕೆಯಾದ,

ಸೀತೆಯ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಲು ಬಳಿಯೇ ಓಡಾಡಿದ.

ನಿತ್ಯ ನಿರ್ದೋಷ ಜ್ಞಾನಸ್ವರೂಪಳಾದ ಲೋಕಮಾತೆ,

ದುಷ್ಟ ಮೋಹನ-ಸಂಹಾರಕ್ಕೆ ಹೀಗೆ ನುಡಿದಳು ಸೀತೆ.

ದೇವೇಮಮಾಶು ಪರಿಗೃಹ್ಯ ಚ ದೇಹಿ ಮೇ ತ್ವಂ ಕ್ರೀಡಾಮೃಗಂ ತ್ವಿತಿ ತಯೋದಿತ ಏವ ರಾಮಃ।

ಅನ್ವಕ್ ಸಸಾರ ಹ ಶರಾಸನಬಾಣಪಾಣಿರ್ಮ್ಮಾಯಾಮೃಗಂ ನಿಶಿಚರಂ ನಿಜಘಾನ ಜಾನನ್ 

॥೫.೩೩॥

“ದೇವಾ, ಆಟವಾಡುವುದಕೆ ನಂಗೆ ಆ ಜಿಂಕೆ ಬೇಕು,

ನೀನು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಹೋಗಿ ಅದನ ಹಿಡಿದು ತಾ ಸಾಕು".

ಸರ್ವಜ್ಞನಾದ ರಾಮ ಅದರ ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಹೋಗುವಿಕೆ,

ಕೊಂದದನ  ಮಾಡಿದ ಮುಂದಿನ ಕಾರ್ಯಕೆ ವೇದಿಕೆ.

ತೇನಾsಹತಃ ಶರವರೇಣ ಭೃಷಂ ಮಮಾರ ವಿಕ್ರುಶ್ಯ ಲಕ್ಷ್ಮಣಮುರುವ್ಯಥಯಾ ಸ ಪಾಪಃ ।

ಶ್ರುತ್ವೈವ ಲಕ್ಷ್ಮಣಮಚೂಚುದದುಗ್ರವಾಕ್ಯೈಃ ಸೋsಪ್ಯಾಪ ರಾಮಪಥಮೇವ ಸಚಾಪಬಾಣಃ 

॥೫.೩೪॥

ರಾಮಬಾಣದಿಂದ ಬಂತು ಮಾರೀಚಗೆ ಮರಣ,

ಕುಯುಕ್ತಿಯಿಂದ ಸಾಯುವಾಗ ಕೂಗಿದ ಹಾ ಲಕ್ಷ್ಮಣ.

ರಾಮನಿರುವಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲು ಲಕ್ಷ್ಮಣಗೆ ಸೀತೆಯ ಆದೇಶ,

ಧನುರ್ಧಾರಿಯಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣ ಅನುಸರಿಸಿದ ತನ್ನ ಪಾತ್ರದ ವೇಷ.

[Contributed by Shri Govind Magal]